دو نفر از مسلمین از راه دور برای انجام مناسك حج ، به سوی مكه رهسپار شدند، در این سفر وقتی كه برای زیارت قبر رسول خدا (ص) به مدینه آمدند، یكی از آنها در مدینه بیمار شد، و در منزلی بستری گردید، همسفرش از او پرستاری می كرد.
روزی همسفر، به بیمار گفت : خیلی مشتاق زیارت مرقد شریف رسول خدا (ص) هستم ، اجازه بده برای زیارت بروم و برگردم .
بیمار گفت : تو یار و مونس من هستی ، مرا تنها مگذار، وضع مزاجی من وخیم است ، از من جدا نشو. همسفر گفت : برادر! ما از راه دور آمده ایم ، دلم برای زیارت پر می زند، شما اجازه بدهید، زود می روم و برمی گردم ، ولی بیمار كه سخت نیاز به پرستار داشت ، نمی خواست همسفرش ، به زیارت برود.
همسفر ناگزیر برای زیارت مرقد شریف رسول خدا (ص) رفت و پس از زیارت ، به منزل امام صادق (ع) رفت و به حضور آنحضرت ، شرفیاب شد، و قصه خود و رفیق راهش را به عرض آن حضرت رساند. امام صادق (ع) فرمود: اگر تو كنار بستر دوست همسفر بمانی و از او پرستاری كنی و مونس ‍ او باشی ، در پیشگاه خدای بزرگ بهتر از زیارت مرقد شریف رسول خدا (ص) است.

منبع:داستان دوستان