آسپرین در بیماریهای قلبی هنگامی که همراه با ایبوپروفن مصرف شود، کمترین اثر خود را خواهد داشت. دقیق تر آنکه، دوز ترکیبی آسپرین و ایبوپروفن برای قلب مفید نبوده و ممکن است هیچ گونه محافظتی در برابر خطر بروز حملات قلبی متعاقب آن ایجاد نکند.
آیا می دانستید؟
مصرف آسپرین و ایبوپروفن همراه با وعده های غذایی ممکن است به کاهش عوارض جانبی مختص به هر یک از داروها کمک نماید.
داروهای غیر استروئیدی ضد التهابی (NSAIDs) همچون ایبوپروفن از مدتهای مدیدی جهت کاهش التهاب و درد مرتبط با طیف گسترده ای از بیماریها از جمله آرتروز مورد استفاده قرار می گرفته اند. با این حال، هنگامی که فرد تحت مصرف منظم آسپرین تجویزی است، بایستی ایبوپروفن را با احتیاط استفاده نماید. مصرف روزانه آسپرین برای افرادی توصیه می شود که دارای سوابق حملات قلبی و یا سکته مغزی باشند. آسپرین داروی رقیق کننده خون بوده که از تشکیل لخته های خونی جلوگیری می کند. با این حال، زمانی که نیاز به مصرف هم ایبوپروفن و هم آسپرین باشد، آیا بایستی این داروها را در یک زمان مصرف نمود؟ این مقاله از عوارض جانبی مصرف توأم ایبوپروفن و آسپرین صحبت خواهد کرد.
آیا بایستی ایبوپروفن و آسپرین را با یکدیگر مصرف نمود؟
البته که نه! مصرف این داروها بطور همزمان کار عاقلانه ای نیست. آسپرین در درجه نخست به عنوان عامل ضد انعقادی عمل می کند اما در حضور ایبوپروفن، اثر آسپرین به طور قابل توجهی کاهش می یابد. به زبان ساده، ایبوپروفن، قابلیت ضد انعقادی آسپرین را به حداقل رسانده و آن را در جلوگیری از نارسایی های قلبی عروقی بی اثر می سازد. مکانیسم کار آسپرین هنگامی که همراه با ایبوپروفن مصرف شود از بین می رود. به همین دلیل است که پزشکان مخالف مصرف این دو دارو در یک زمان می باشند.
نتایج مطالعات علمی
در مطالعه صورت گرفته اخیر منتشر شده در مجله پزشکی کنست (Lancet) سلامت بیش از 7000 فرد مبتلا به بیماریهای قلبی عروقی مورد بررسی قرار گرفت. بیماران ساکن انگلستان تحت دوز مصرفی روزانه از غلظت های مختلف آسپرین (کمتر از 325 میلی گرم) قرار گرفتند. به بعضی از این بیماران همچنین دوز مصرفی ایبوپروفن حدود 1200 میلی گرم در روز داده شد. پس از چند سال سلامت آنها مورد بررسی قرار گرفت و محققان مشاهده نمودند، بیمارانی که از دوز ترکیبی آسپرین و ایبوپروفن استفاده می کردند، دو برابر احتمال مرگ در اثر بیماریهای قلبی در آنها بیشتر از همتایانی بود که آسپرین را به عنوان یک درمان مستقل انجام می دادند. نتایج این مطالعه به وضوح نشان می دهد که اثر آسپرین هنگامی که بطور همزمان با ایبوپروفن مصرف شود، کاهش می یابد.
شکی نیست که توانایی آسپرین جهت تضمین عملکرد مناسب قلب هنگامی که همراه با ایبوپروفن مصرف شود، ضعیف می شود. در نتیجه، آسپرین درمانی برای قلب هنگامی که در ترکیب با ایبوپروفن باشد، خوب و مؤثر نخواهد بود. ایبوپروفن مشخص شده است که با سیستم های افرادی که دوز آسپرین کمتر از 325 میلی گرم در روز مصرف می کنند، تداخل ایجاد می نماید. افزایش دوز آسپرین در تلاش جهت به حداقل رساندن تداخل ایبوپروفن توصیه نمی شود به این دلیل که میزان مصرف بیشتر آسپرین در روز شما را در معرض برخی عوارض جانبی جدی قرار می دهد.
علاوه بر آن، عوارض جانبی مصرف این داروها با هم، متعدد است. به این دلیل که هم آسپرین و هم ایبوپروفن به قدر کافی قوی هستند که عوارض جانبی همچون زخم معده و خونریزی در معده و روده را ایجاد نمایند. بنابراین هنگامی که این داروها را به طور همزمان و مرتب مصرف نمایید، مشکلات جدی برای سلامت ممکن است رخ دهد. به عبارت دیگر عوارض جانبی ممکن است هنگامی که آسپرین همراه با ایبوپروفن مصرف شود، افزایش یابد.
ایجاد فاصله در مصرف این داروها
در مواردی که مجبور به مصرف این داروها در روزهای مشابه هستید، توصیه می شود فاصله زمانی قابل توجهی میان مصرف آسپرین و ایبوپروفن ایجاد نمایید. ایبوپروفن در صورتی که با فاصله یکنواخت در طول روز از آسپرین مصرف شود، عملکردهای آسپرین را خنثی نمی سازد. بنابراین، هنگامی که ایبوپروفن خود را مصرف می کنید، حداقل 8 ساعت برای مصرف آسپرین صبر نمایید. در غیر این صورت آسپرین را نیم ساعت پیش از مصرف ایبوپروفن مصرف نمایید.
مصرف هر از چند وقت ایبوپروفن با آسپرین نگرانی زیادی به همراه ندارد. با این حال، پزشکان مخالف مصرف این دو دارو به طور همزمان و به طور منظم هستند به این دلیل که خطر مهار عملکرد آسپرین توسط ایبوپروفن به طور قابل توجهی افزایش می یابد.
در مجموع، چنانچه به منظور جلوگیری از لخته شدن خون آسپرین مصرف می کنید و نیاز است که از ایبوپروفن نیز استفاده نمایید، به منظور تنظیم زمان مصرف داروی غیر استروئیدی ضد التهابی به گونه ای که مانع از عملکرد آسپرین نشود، از پزشک خود کمک بخواهید.
سلب مسئولیت: اطلاعات ارائه شده در این مقاله صرفاً جنبه ی آموزشی داشته و نبایستی به منظور جایگزین توصیه های پزشک متخصص در نظر گرفته شود.